A SMALL MARGIN OF ERRORUitslag 2Het is een beetje vreemd, maar deze kolom, met dus als titel ‘Uitslag 2’ behelst de publicatie van de eerste prijs, waar het in ‘Uitslag 1’ feitelijk de publicatie van de tweede prijs betrof. Het gaat, om het nog maar even te memoreren, om de prijsvraag die ik in nummer 50 van de BTW uitschreef. De eerste prijs dus. Deze kolom is eigenlijk al eens uitgebracht, en zelfs verkrijgbaar via het web. Wie die eerdere publicatie heeft gemist, raad ik hier ten zeerste aan een en ander goed te maken. Het is niet vaak voorgekomen dat één BTW zo interessant was. Maar een prijsvcraag is een prijsvraag, en publicatie is publicatie, dus bij dezen een reprise: HandschoenIn een hospitaalkamer ligt een man op zijn ziekbied, hetgeen weldra zijn sterfbed worden zal. Aan de rand van het bed zit zijn vrouw. Een beetje in elkaar gedoken houdt zij zijn hand vast. Tegenover haar, aan de andere kant van het bed, heeft een schoonzoon plaat genomen. Hij probeert de laatste woorden, die niet voor hem bedoeld zijn, niet te horen. Misschien lukt het hem, misschien ook niet.Ze kon zich nog herinneren hoe haar maag voortdurend ineen kromp. Wanneer zij probeerde haar honger te stillen of haar dorst te lessen, waren alle bronnen opgedroogd en lag het vruchtbare lang verlaten. Ze was alleen en een ieder die zij haar liefde wilde schenken liet dat zo. Hete tranen brandden door haar aderen en iedere hartslag kostte de pijn die nodig was voor zoveel verdriet. Hoe wanhopig had alles toen geleken! Alsof de zon nooit meer schijnen zou. Maar toen was hij gekomen. Geen rijke prins op een schitterend wit paard, maar toch in staat de duisternis met zijn zwaard te doorklieven. Hij fluisterde in zoete woorden de bereidheid haar genegenheid in ontvangst te nemen. Hij zou haar geven wat ze nodig had, het braakland ontginnen. Voorbij waren de eenzame jaren. Ze kon weer dromen van het heerlijke leven, zag visioenen van een geweldig feest. En dromen werden werkelijkheid. Ze lachten en dansten en vierden iedere minuut van het nieuwe leven. Hun liefde kon niet meer stuk. Een wervelende storm duurt echter niet eeuwig, en terwijl de jaren passeerden, zakte de wind. Het was allemaal niet meer vanzelfsprekend. Ze moesten nu werken voor het geluk. Het was niet altijd even makkelijk, het begrip soms een beetje zoek. Maar de mooie momenten bleven komen, naast die van verdriet. Door elkaars steun doorstonden ze alle problemen. In deze wereld van vreemden leefden ze als twee trouwe vrienden alleen voor elkaar. Het was een standaard huwelijk, voor buitenstaanders niet echt bijzonder, maar voor henzelf toch zeker niet slechts. En was zij nu tekort geschoten? De handschoen van hun huwelijk is dus versleten. Hij past niet zoals weleer en biedt ook geen veilige warmte meer. Tranen staan in haar ogen. De lege pijn is terug. Ze wilde dat ze zijn wooden niet gehoord had. Alles had ze gegeven en nu wilde ze dat ze kon zeggen: ‘Dit is het einde, er is niets meer over…’ Net als de vorige keer verschijnt deze kolom anoniem. En net als de vorige keer heb ik daar niets op tegen. |
