ERROR’S GENOEG&

Floyd

Dit wordt een onbeschaamde reclamespot. Het eerste dat ik ooit van Pink Floyd hoorde, zag ik op televisie. Het was het Ballet van Marseille dat een choreografie danste van Roland Petit, op muziek van de Floyd (liefhebbers van de Floyd spreken stevast over de Floyd als ze de Floyd bedoelen). Bij de daarop volgende Sinterklaas kreeg ik van Sinterklaas het album ‘The Dark Side Of The Moon’. Dat was in 1976, en ik heb dat album stukgedraaid.

Het leek niet zo goed af te lopen met de Floyd. Absolute heerser Roger Waters vond het welletjes en vertrok, onder de aanname dat de rest van de Floyd er dan ook wel mee zou kappen. Toetsenist Rick Wright was er al uitgezet, en gitarist David Gilmour zou het in zijn eentje toch niet redden (drummer Nick Mason kan naast autorijden vooral leuk drummen, maar ook niet meer). Maar het pakte iets anders uit. De heren Gilmour/Mason bleven overeind, maakten een album, en haalden zelfs meneer Wright weer binnen (als sessiemuzikant). Het album kon ik maar matig waarderen, en de stem van Waters werd node gemist.

Intussen maakte Waters twee zwaarmoedige albums, die mij ook niet zo aanspraken. Het leek er echt op dat het einde van een roemruchte band was aangebroken. Tot vorig jaar, want toen bracht Waters zijn soloalbum ‘Amused To Death’ uit, dat mij, voor het eerst in jaren, weer in vervoering kon brengen (vooral track 10, hoewel de gitaar van Gilmour daar node wordt gemist). Het wachten was op het antwoord van de Floyd.

Dat kwam, na veel uitstel, dit voorjaar. Het voor 28 maart aangekondigde album verscheen uiteindelijk op 30 maart onder de titel ‘The Division Bell’. En Jézus wat een geweldig album. Tracks 2 en 3 brengen je terug naar de hoogtijdagen van ‘Dark Side’ (inclusief Dick Parry op de saxofoon). In track 9 weerklinkt, behalve professor Stephen Hawking, het vreselijke varken van ‘Animals’. We horen het beste van ‘Wish You Were Here’, ‘The Wall’ en zelfs stukjes ‘Meddle’, ‘Atom Heart Mother’ en ‘Ummagumma’. En we horen nieuwe dingen! Gilmour is eindelijk weer één van ‘s werelds beste gitaristen, Mason drumt zoals hij dat het beste kan, en Wright is onmiskenbaar Wright. En wat het mooiste is: je mist de stem van Waters geen seconde.

The Floyd’s back! Kopen dus dat album, en héél vaak héél hard afspelen (vooral de tracks 1—4, 9, en 11).

---

Deze tekst stond eerder in de By The Way…, nummer 32. Op deze kolom kwam een reactie.

© Roelof Ruules