A SMALL MARGIN OF ERROR![[Switch]](img/uk.gif)
DiepteEindelijk hoor ik weer bij de mensheid. Een jaar lang heb ik in onzekerheid geleefd over of ik wel normaal was. Nouja, helemaal normaal was ik toch al niet, maar dat is niemand die aan de universiteit rondloopt—tenminste, vroeger was dat de toplaag van Nederland, maar dat kan veranderd zijn sinds ik ging studeren. Hoe dan ook, ik hoor er weer bij. Het begon zo. Wij waren in Engeland. In Engeland hadden ze net een rage: het zogenaamd 3D-kijken. Je kent het wel. Het gebeurt niet met zo’n debiel brilletje in twee kleuren, en ook niet met een stereokijker. Het enige wat je nodig hebt is een beetje scheelkijken naar een plaatje dat schijnbaar een mislukte uitdraai van een kleurenprinter is. Om mij heen zag iedereen die verrekte plaatjes. Ze zagen een dinosaurus waar ik veel puntjes zag, een vliegtuig waar ik veel puntjes zag, en een motorrijder waar ik veel puntjes zag. Dat lukte me namelijk wel: veel puntjes zien, maar daar scheen het toch niet om te gaan. Eén keer zag ik zelfs zoveel puntjes dat ik later bijna van de stoep lazerde. Maar diepte? Ho maar… Nouja, ik ben dan ook niet helemaal normaal, dacht ik toen. Ik heb één oog van min tien, en één van min vijf, en ik ben ook nog kleurenblind. Maar toch bleef ik proberen. En altijd zag ik veel puntjes, maar nooit meer. Ja, één keer ging het een beetje schimmeren. En daarna zag ik alleen nog maar meer puntjes. Een goede vriendin probeerde me nog te troosten: "Ik weet zeker dat jij het ook kunt." Zij wel misschien, maar ik was niet overtuigd. Tot ik de Scientific American van januari las. Buitengewoon goed blad, overigens. En daar presenteerde men weer zo’n single image random-dot stereograph, want zo heet dat officieel. Met een recept, hoe je het kon zien. Ik citeer: "Just cross your eyes until the two black dots above the image become four. Then, through luck or will, make the two central dots of your halucination coalesce. Take an aspirin. Focus on the middle dot." En jawel hoor: veel puntjes, maar verder… twee vissen! Verdomd, ik zag twee vissen boven het papier zweven, en wat meer was, ik kon gewoon over het plaatje scannen zonder enige inspanning. Ik kon mijn hoofd op en neer, en heen en weer, en vooruit en achteruit bewegen, en het beeld bleef helder en driedimensionaal. Sindsdien heb ik dino’s gezien, een buste van Beethoven, een roos, harten, sterren, alles in gloedvolle 3D. Ik hoor weer bij de mensheid!!! |
